Weer eens een echte herfstvakantie in de bossen. ‘s Avonds spelletjes doen in je eigen blokhut. Naar dat ouderwetse gevoel waren Cas en Caroline en hun zoons Bas en Joep op zoek toen ze vier dagen bij Stayokay Gorssel boekten.
Genieten van de herfstkleuren. Wandelen door de bossen. Kastanjes en eikels zoeken. Lekker bij de open haard spelletjes doen. We hebben zin in onze herfstvakantie bij Stayokay in Gorssel. In onze grote stuga, een net in gebruik genomen blokhut, houden we met zijn vieren nog twee bedden over. Verder staat er een tafeltje met twee stoelen en hangt er een grote lamp aan het met hout betimmerde plafond. De typische basic inrichting geeft ons het geruststellende gevoel dat er weinig stuk kan, altijd fijn met twee jongens. Bas en Joep zijn heel verheugd over onze eigen blokhut, maar gaan er snel vandoor naar de skelters die op het terrein staan. “Mogen we daar zo op mam, of moeten we die huren?” Ze mogen er zo op en weg zijn ze. Wij zijn vooral blij met het grote houten chalet waar de sfeervolle bar, serre en eetzaal zich bevinden. Dit donker houten gebouw is een oud Noors jachthuis met Pipi Langkous allure dat in 1910 als bouwpakket in Nederland aankwam. Een geschenk van de Noorse Koninklijke familie aan de opperhoutvester van ons Koninklijk Huis. Sinds 1934 is het in gebruik als jeugdherberg en nu als Stayokay.
“Wat hebben jullie vandaag gedaan?”
De andere gasten zijn bijna uitsluitend gezinnen met kinderen in de basisschoolleeftijd. Tot groot genoegen van onze zoons. Er zijn natuurlijk ook jongere broertjes en zusjes mee die zich prima vermaken in het speeltuintje achter het grote huis of elkaar in de bolderkar voortrekken. De wat grotere kinderen doen vaak aan het einde van de dag bij de tafeltennistafel een rond-de-tafel-wedstrijd of spelen een partijtje voetbal. Dat direct vriendjes en vriendinnetjes maken is hier heel leuk. Het geeft me een echt campinggevoel. Alle gezinnen zitten in hetzelfde ritme. Om zes uur gaan we met zijn allen aan tafel. Waar je nu eens zult gaan zitten, hoef je niet over na te denken, want de herbergvader heeft al een indeling gemaakt. Bordjes met de familienamen staan op tafel en al snel blijkt hoe vruchtbaar een dagelijks wisselende tafelschikking is. Kinderen raken met elkaar aan de praat en ook volwassenen wisselen ervaringen met elkaar uit. ‘Wat hebben jullie vandaag gedaan?’ is met stip de meest gestelde openingsvraag. Leuk om te horen en om tips uit te wisselen. Maar vaak gaan gesprekken ook verder en wordt het nog écht leuk aan tafel. Na een paar dagen lijk je iedereen te kennen.
Kast vol spelletjes
Vooral de kinderen zijn blij met de buffetaanpak en het zelf opscheppen van het eten dat dagelijks wisselt van stamppottenbuffet, Indonesisch buffet, frieten, sla met kroketten of worstjesbuffet tot pastabuffet. In een grote rij staan ze voor het buffet. Vooral bij de elleboogmacaroni met blokjes ham komen bij mij allerlei beelden van jeugdkampen naar boven. Dat is overigens wel een goede karakterisering van de sfeer: het voelt hier als kamp! Kamp samen met je ouders. Na het eten is er iedere dag om half acht een kinderactiviteit. Het buitenhockey met de gewatteerde sticks heeft veel succes, het beplakken van onderzetters met gedroogde kikkererwten en doperwten trekt weer een andere groep kinderen. Broodjes en marshmallows roosteren willen ze allemaal wel. De kast vol met bordspelen is ook in trek. Veel gezinnen zitten rond de tafel met Monopolie of Mens erger je niet. Ook hier mengt het gemakkelijk en merk ik dat mijn man gezellig bier staat te drinken aan de bar met een paar vaders en ik met vijf kinderen, waarvan er toch echt maar twee van mezelf zijn, Monopolie speel.
“We willen hier blijven”
“Nee, niet fietsen, we willen hier blijven,” klinkt het in koor, als ik vertel wat we vandaag gaan doen. Het liefst blijven Bas en Joep de hele dag bij de Stayokay spelen. Gelukkig zijn de andere gezinnen ook ondernemend en zien ze hun nieuwe vriendjes een voor een wandelend of fietsend vertrekken. Fietsen zijn op het terrein van de Stayokay zelf te huur. We cruisen ermee over verharde paden door de bossen naar de zessprong. De oude houten wegwijzer met zes pijlen, staat er op de kruising van bospaden. Iedere pijl geeft aan hoe lang het wandelen is naar het genoemde dorp. Hier is ook het restaurant Zevensprong met een grote speeltuin en midgetgolfbaan. We zijn de eerste spelers die dag en mogen zelf de herfstbladeren van de banen vegen. Van de aardige restauranthoudster krijgen we als dank het midgetgolfen en een warme chocolademelk met slagroom aangeboden. Ook de volgende dag is het mooi herfstweer en kiezen we voor een van de vele uitgezette fiets-speurtochten in de omgeving. Behalve veel fietsen, zoeken we naar een schat, rekenen we van alles uit, doen we aan klootschieten en ga zo maar door. Uitgeput en vol verhalen zitten we ’s avonds weer aan het diner. Als het ’s ochtends regent besluiten we de dikste eik van Nederland te bezoeken. Die staat in de tuin van Huis Verwolde, vlakbij het dorpje Laren. We zoeken naar paddenstoelen in de grote bostuin van Huis Dorth en nemen het fiets-voetveer Gorssel-Wilp om aan de andere kant van de IJssel te kunnen fietsen. Vier dagen zijn niet genoeg om een deuk te slaan in alle wandel- en fietstochten en activiteiten in deze omgeving. “Er zit niks anders op”, roepen Bas en Joep “We moeten hier nog eens terug.”