Vorig jaar vierde Podium Mozaïek haar vijfjarig bestaan. Het opvallende internationale cultuurpodium, gevestigd in de voormalige Pniëlkerk, is niet meer weg te denken uit de Bos en Lommerbuurt. Directeur Zafer Yurdakul vertelt waarom hij werken in Amsterdam West zo boeiend vindt.
‘In Podium Mozaïek werken we met het thema ontmoeting en confrontatie van culturen. Dat gaat niet alleen over kunstvormen uit andere culturen dan de Nederlandse, het kan ook gaan over een cross over tussen klassieke muziek en moderne vormen van muziek. Of over klassieke dans, hedendaagse en urban dansstijlen die elkaar ontmoeten in een voorstelling. Daarom hebben we een goede mix van makers in huis, en programmeren we naast Nederlanders ook niet-Nederlanders. Laatst hadden we een voorstelling van een jonge maker over de worsteling van Arabische jongeren met homoseksualiteit, dat vinden wij ook een vorm van confrontatie. Ons publiek is heel divers, maar per voorstelling kan het ook weer homogeen zijn. Zo trad in oktober Bombino bij ons op, dat is de Jimi Hendrix van de Sahara. Mensen gingen uit hun dak en als je dan kijkt wie er in de zaal zitten, zijn dat liefhebbers van blues, maar ook mensen die iets met Afrikaanse ritmes en sounds hebben. En als we urban dance op het podium hebben staan, zit de zaal weer vol jongeren. De reden dat wij ons hebben gevestigd in Amsterdam West heeft te maken met onze artistieke benadering. Hier vind je een goede mix van grootstedelijk publiek, internationaal georiënteerd en daarmee ook meerkleurig, én met verschillende culturele tradities. En daar doen wij veel mee. Niet alleen binnen de eigen muren, maar ook daarbuiten. Dit jaar organiseerden we bijvoorbeeld voor de eerste keer de Culturele Zondagen in het Erasmuspark. De programmering bestond uit een dwarsdoorsnede van wat wij hier dagelijks doen, maar ook kunstenaars uit de buurt werkten mee. Dat werd supergoed ontvangen. Mensen verbaasden zich dat dit ook in Amsterdam West kan. ‘Dit lijkt het Vondelpark wel’, hoorden we vaak. Dat is een goed voorbeeld van hoe je kunst en cultuur kunt inzetten om de leefbaarheid te vergroten. En hoe je ontmoetingen tussen mensen kunt stimuleren.’
‘Het Erasmuspark is een mooi en intiem park. Niet alleen voor de bewoners van Bos en Lommer, maar voor heel Amsterdam West is dit een bijna natuurlijke plek om naar toe te gaan. Ik woon in de Baarsjes en fiets iedere ochtend door het park, onderweg van huis naar mijn werk. Toen mijn kinderen klein waren, ging ik vaak naar het park met ze. Nu waren we er met Podium Mozaïek deze zomer aanwezig met de Culturele Zondagen.’
‘Hier vlakbij aan de Bos en Lommerweg is de zaak Brood recent geopend. Ze verkopen er alleen maar desembrood. Daar ga ik graag naartoe. Deze buurt is enorm in transformatie. Er komen veel jonge mensen naar Bos en Lommer, het aantal koopwoningen in de buurt stijgt en daarmee samenhangend vestigen nieuwe ondernemers zich. Je hebt hier genoeg Turkse bakkers, en nu met Brood erbij wordt het diverser. Je hebt wat te kiezen en dat is leuk voor de buurt.’
‘Met de meeste mensen spreek ik hier in ons eigen Theatercafé af. Bij mooi weer buiten, op het grote terras. Wij proberen een soort huiskamer van de buurt te zijn, zowel met onze programma’s als met het café. Mensen komen hier met een laptop en zitten de hele dag te werken en afspraken te maken, of ze komen hier hun verjaardag vieren. Als je op zaterdag of zondagochtend komt om een uur of twaalf, dan is het stampend vol. We serveren dan een Turks ontbijt en ’s middags zijn er vaak familievoorstellingen. Daar komen veel mensen op af, en zeker niet alleen uit de buurt. We hebben een internationale kaart, een kleine wereldkaart, met lunch en diner.’
‘Ik kom vaak op het nieuwe stadsdeelkantoor aan het Bos en Lommerplein, waar alle ambtenaren voor heel West zitten. Als je zoals wij veel programma’s ontwikkelt, evenementen organiseert en allerlei congressen en seminars faciliteert, ben je daar aan het goede adres. Ik ben erg blij dat er nu een groter stadsdeel voor heel Amsterdam West is. Wij waren te groot voor Bos en Lommer. Nu kunnen we ons richten op de 130 duizend inwoners van het stadsdeel, en dat is een heel goede omvang voor ons. West is echt super divers en heel erg in ontwikkeling, daarom voelen wij ons hier helemaal thuis.’
‘Iedere ochtend als ik door het Erasmuspark fiets, kom ik langs een grote witte ijsbeer. Hij staat rechtop en kijkt het park in. Volgens mij is het beeld van kalk gemaakt, in ieder geval is het een witte steen. Ik weet eerlijk gezegd niet waarom die beer daar staat, maar het is heel opvallend. Je verwacht daar geen beer, en daarom ben je verbaasd. Alleen dat zegt al iets. Het lijkt alsof hij de wacht houdt over het hele Erasmuspark.’
‘Vroeger kwam ik vaak op het sportpark aan de Joos Banckersweg waar Blauw-Wit de korfbalvereniging zit. Mijn dochter zat daar op korfbal, toen ze nog klein was. Ik bracht haar daar naartoe en stond dan op zaterdagochtend samen met alle andere ouders langs de lijn. Op het sportcomplex staat een sporthal en er zijn twee buitenvelden. En er is ook nog een tennisbaan.’
‘Hier schuin tegenover, ook aan de Bos en Lommerweg, is een klein grasveldje met een herdenkingsmonument. Een beeld van een meisje dat zit en wacht. Dat is een mooie markante plek. Het wordt goed onderhouden. Ik zie er vaak mensen omheen zitten. Ieder jaar wordt daar de 4mei-herdenking georganiseerd. Aansluitend op de herdenking aldaar, hadden wij hier een speciaal programma: een vertelvoorstelling op muziek over anders zijn in de oorlog in Amsterdam West.’
‘Het oude dorpje Sloterdijk ligt helemaal ingesloten tussen hoge gebouwen, industrie en de ringweg. Dat is een prachtig plekje en vlakbij. Je komt er bijna niet als je er niets te zoeken hebt, want alle wegen leiden je naar een andere plek toe. Je moet er echt naar op zoek. Het voormalig stadsdeel Bos en Lommer gaf er vaak haar nieuwjaarsreceptie in de mooie en monumentale Petruskerk.’